Monday, June 21, 2010
Saturday, June 19, 2010
شيخ اياز
سڀڪا مومل سڀڪو راڻوسڀڪا مومل سڀڪو راڻو، پنهنجي پنهنجي ڪاڪ سڀن کي.
لڙڪ به سڀ کي مرڪ به سڀ کي،
سونهن پياري سرڪ به سڀ کي،
پير به سڀ کي پور به سڀ کي،
نينهن ڏنا ناسور به سڀ کي،
هار به سڀ کي جيت به سڀ کي،
مٺڙا مٺڙا گيت ميت به سڀ کي،
سڀ کي ڳوڙها ۽ ڳاراڻو،
سڀڪا مومل سڀڪو راڻو، پنهنجي پنهنجي ڪاڪ سڀن کي
(شيخ اياز)
حيرت آهيجي تون چوين
ته منهنجي شعر ۾ رواني زيادهه آهي
ان ڪري
ان ۾ فڪري گھرائي گھٽ آهي.
پيارا،
کوهه گھرو نه به هوندو آهي
تڏهن به گھرو لڳندو آهي.
پر ڇُلنديءَ، ڇلانگ ڏينديءَ نديءَ جي رواني ڏسي،
اهو وسري ويندو آهي
ته ان ۾ ڪائي گھرائي به آهي.
دادو جي دل دادو جو آواز
احمد شاه استاد بخاريٌء
احمد شاه استاد بخاريٌء
ممتاز علي وگهيو
ضلعي دادو هميشه وڏيون شخصيتون پيدا ڪيون آهن۔جهڙوڪ
علامه آء آء قاضي، علامه ڊاڪٽر عمر بن محمد دائودپوٽه
محترم سائين غلام مرتضه شاه جي ايم سيد
تاج محمد صحرائي
محسن ڪڪڙائي
احمد ّخان مدهوش
ڪماالدين سولنگي
محمد سليم سولنگي
ماستر محمد اسمعاعيل وگهيو
حڪيم فتح محمد سيوهاڻي
محمد بخش سميجو ٽي وي پروڊيوسير
نور محمد شاه لاشاري ٽي وي اداڪار
سيد ثابت علي شاه سنڌي مرثئي جو پهريو شاعر
۽ انهن شخصيتن مان سنڌ جو عظيم عوامي شاعر ۽ عظيم انسان احمد شاه استاد بخاري پڻ هڪ آهن .
احمد شاه استاد بخاريٌء هڪ عّظيم انسان ء عّظيم فقير صفت شاعر هو
سندس شاعري هر طبقي ۾ ٻڌي ء پڙهي وڄي ٿي، استاد بنيادي طرح هڪ سونهن
پسند شاعر هو مگر کيس سنڌه سان بيحد محبت ء پيار هو، دادو سان ته عشق هو،
بقول استاد بخاري
” پنهنـــــــــــــــــــــ ـجي دل جي نالي
منهنـــــــــــــــــــــ ــجي دل دادو آهي
دادو ســــــــــــــــــــــنڌ جي دل آهي
۽
سنڌ وري ڪائنات جي دل آهي.“
استاد بخاري پنهنجي زندگي جي شروعات هڪ پارائمري استاد جي حيثيت سان ڪئي. ۽ آخر تائين استاد جي پيشي سان وابسته رهيا ۽ دادو ڊگري ڪاليج ۾ پروفيسر جا فرائض پورا ڪيائون. ۽ پوء دادو ڊگري ڪاليج جو نالو پڻ سندس ئي نالي سان رکيو ويو استاد بخاري جي سادگي جو انداز اهيو هو جو بخاري صاحب دادو ڪاليج ڪڏهن پيرين پنڌ، ته ڪڏهن سائيڪل تي. ته ڪڏهن ٽانگي ۾ ايندا هئا. ۽ ڪچهري جا ڪوڏيا ۽ محفل جا مور هوندا هئا ڪڏهن هوٽل ۾ ته ڪڏهن روڊ رستن تي ماڻهن سان پيا ڪچهري ڪندا هئا. دادو شهر ۾ اڪثر اسٽيج پروگرام گهڻا ٿيندا هئا. جڏهن ڪي ٽي اين جا مشهور اداڪار منان عباسي ۽ عبدالله ملاح وارا اسٽيج پروگرام ڪرائيندا هئا ته ان ۾ هميشه خاص مهمان استاد بخاري صاحب جن هوندا هئا. دادو جا مانهون استاد بخاري جي تمام گهڻي عزت ڪندا هئا. هڪ دفعه اسٽيج پروگرام ۾ ڪرسين تان ڪجهه ماڻهون پاڻ ۾ وڙهي پيا ۽ انهن کي ڇڏائڻ ۽ پرچائڻ ۾ بارها ڪوشش ڪئي وئي مگر جهيڙو ختم ٿيڻ جو نالو ئي نه پيو وٺي.آخرڪار استاد بخاري صاحب هيٺان اٿي ۽ مٿي اسٽيج تي اچي اهيو چيو ته اسان سنڌين جو ڪم بهڪڪڙين وارو آهي. ۽ پوء خبر ئي نه پئي ته جهيڙو ڪيڏانهن ويو ۽ جهيڙي وارا ماڻهون ڪيڏانهن ويا. استادبخاري جي وري اهيا خوش قسمتي چئبي جو کيس سندس شاعري کي خوبصورت انداز ۾ ڳائڻ وارو سنڌ جو مشهور راڳي منظور سخيراڻي دادو شهر ۾ ئي ملي ويو. جنهن سندس جي شاعري کي پوري سنڌ جي ڳوٺ ڳوٺ شهر شهر ۾ پنهنجي جادوئي آواز ۽ انداز ۾ عام ڪري ڇڏيو. منظور جو انداز ۽ سڃاڻپ ڪجهه الڳ ئي حيثيت رکي ٿو جنهن استاد جي شاعري کي وري چوڏهن چنڊ لڳائي ڇڏيا. استاد بخاري کي مان تڏهن کان سڃاڻان، جڏهن مان ننڍو هئس. ء ان وقت دادو جيل سامهون ڪچهري روڊ تي هڪ وڏي ڪچهري ٿيندي هئي جنهن ۾ استاد بخاري ، امام بخش گهرياڻي، حاڪم علي شاه بخاري(استاد بخاري جو ڀاء) محمد عثمان ميمڻ تاج محمد صحرائي.آندل خان حليو، سيد عبدالله شاه سابقه سنڌ جو وڏو وزير ۽ سائين حافّظ خليل احمد ملاح صاحب شامل ٿيندا هئا. ۽ هڪ علمي ادبي ۽ تمام سهڻي قرب محبت واري محفل مچندي هئي.
جڏهن سيد عبدالله شاه سنڌ جو وڏو وزير هو تڏهن به ڪڏهن ڪڏهن اوچتو اچي دادو جيل سامهون وڪيل امام بخش گهرياڻي جي آفيس اڳيان گاڏي کي بريڪ هڻائيندو هو ان ڪچهري ۾ شامل ٿيڻ لاء ۽ پنهنجي دوست اما بخش گهرياڻي سان ملڻ لاء . ۽ وڏي وزير جو اهيو جوش جذبو ۽ عمل ڏسي کيس سان آيل پوري ٽيم حيران رهجي ويندي هئي. مگر ويو وقت گذري. بقول شيخ اياز صاحب ڪي ڏينهن هئا ۽ نينهن هئا.
ضلعي دادو هميشه وڏيون شخصيتون پيدا ڪيون آهن۔جهڙوڪ
علامه آء آء قاضي، علامه ڊاڪٽر عمر بن محمد دائودپوٽه
محترم سائين غلام مرتضه شاه جي ايم سيد
تاج محمد صحرائي
محسن ڪڪڙائي
احمد ّخان مدهوش
ڪماالدين سولنگي
محمد سليم سولنگي
ماستر محمد اسمعاعيل وگهيو
حڪيم فتح محمد سيوهاڻي
محمد بخش سميجو ٽي وي پروڊيوسير
نور محمد شاه لاشاري ٽي وي اداڪار
سيد ثابت علي شاه سنڌي مرثئي جو پهريو شاعر
۽ انهن شخصيتن مان سنڌ جو عظيم عوامي شاعر ۽ عظيم انسان احمد شاه استاد بخاري پڻ هڪ آهن .
احمد شاه استاد بخاريٌء هڪ عّظيم انسان ء عّظيم فقير صفت شاعر هو
سندس شاعري هر طبقي ۾ ٻڌي ء پڙهي وڄي ٿي، استاد بنيادي طرح هڪ سونهن
پسند شاعر هو مگر کيس سنڌه سان بيحد محبت ء پيار هو، دادو سان ته عشق هو،
بقول استاد بخاري
” پنهنـــــــــــــــــــــ ـجي دل جي نالي
منهنـــــــــــــــــــــ ــجي دل دادو آهي
دادو ســــــــــــــــــــــنڌ جي دل آهي
۽
سنڌ وري ڪائنات جي دل آهي.“
استاد بخاري پنهنجي زندگي جي شروعات هڪ پارائمري استاد جي حيثيت سان ڪئي. ۽ آخر تائين استاد جي پيشي سان وابسته رهيا ۽ دادو ڊگري ڪاليج ۾ پروفيسر جا فرائض پورا ڪيائون. ۽ پوء دادو ڊگري ڪاليج جو نالو پڻ سندس ئي نالي سان رکيو ويو استاد بخاري جي سادگي جو انداز اهيو هو جو بخاري صاحب دادو ڪاليج ڪڏهن پيرين پنڌ، ته ڪڏهن سائيڪل تي. ته ڪڏهن ٽانگي ۾ ايندا هئا. ۽ ڪچهري جا ڪوڏيا ۽ محفل جا مور هوندا هئا ڪڏهن هوٽل ۾ ته ڪڏهن روڊ رستن تي ماڻهن سان پيا ڪچهري ڪندا هئا. دادو شهر ۾ اڪثر اسٽيج پروگرام گهڻا ٿيندا هئا. جڏهن ڪي ٽي اين جا مشهور اداڪار منان عباسي ۽ عبدالله ملاح وارا اسٽيج پروگرام ڪرائيندا هئا ته ان ۾ هميشه خاص مهمان استاد بخاري صاحب جن هوندا هئا. دادو جا مانهون استاد بخاري جي تمام گهڻي عزت ڪندا هئا. هڪ دفعه اسٽيج پروگرام ۾ ڪرسين تان ڪجهه ماڻهون پاڻ ۾ وڙهي پيا ۽ انهن کي ڇڏائڻ ۽ پرچائڻ ۾ بارها ڪوشش ڪئي وئي مگر جهيڙو ختم ٿيڻ جو نالو ئي نه پيو وٺي.آخرڪار استاد بخاري صاحب هيٺان اٿي ۽ مٿي اسٽيج تي اچي اهيو چيو ته اسان سنڌين جو ڪم بهڪڪڙين وارو آهي. ۽ پوء خبر ئي نه پئي ته جهيڙو ڪيڏانهن ويو ۽ جهيڙي وارا ماڻهون ڪيڏانهن ويا. استادبخاري جي وري اهيا خوش قسمتي چئبي جو کيس سندس شاعري کي خوبصورت انداز ۾ ڳائڻ وارو سنڌ جو مشهور راڳي منظور سخيراڻي دادو شهر ۾ ئي ملي ويو. جنهن سندس جي شاعري کي پوري سنڌ جي ڳوٺ ڳوٺ شهر شهر ۾ پنهنجي جادوئي آواز ۽ انداز ۾ عام ڪري ڇڏيو. منظور جو انداز ۽ سڃاڻپ ڪجهه الڳ ئي حيثيت رکي ٿو جنهن استاد جي شاعري کي وري چوڏهن چنڊ لڳائي ڇڏيا. استاد بخاري کي مان تڏهن کان سڃاڻان، جڏهن مان ننڍو هئس. ء ان وقت دادو جيل سامهون ڪچهري روڊ تي هڪ وڏي ڪچهري ٿيندي هئي جنهن ۾ استاد بخاري ، امام بخش گهرياڻي، حاڪم علي شاه بخاري(استاد بخاري جو ڀاء) محمد عثمان ميمڻ تاج محمد صحرائي.آندل خان حليو، سيد عبدالله شاه سابقه سنڌ جو وڏو وزير ۽ سائين حافّظ خليل احمد ملاح صاحب شامل ٿيندا هئا. ۽ هڪ علمي ادبي ۽ تمام سهڻي قرب محبت واري محفل مچندي هئي.
جڏهن سيد عبدالله شاه سنڌ جو وڏو وزير هو تڏهن به ڪڏهن ڪڏهن اوچتو اچي دادو جيل سامهون وڪيل امام بخش گهرياڻي جي آفيس اڳيان گاڏي کي بريڪ هڻائيندو هو ان ڪچهري ۾ شامل ٿيڻ لاء ۽ پنهنجي دوست اما بخش گهرياڻي سان ملڻ لاء . ۽ وڏي وزير جو اهيو جوش جذبو ۽ عمل ڏسي کيس سان آيل پوري ٽيم حيران رهجي ويندي هئي. مگر ويو وقت گذري. بقول شيخ اياز صاحب ڪي ڏينهن هئا ۽ نينهن هئا.
استاد بخاري جو مختصر تعارف
اصل نالو ؛ احمد شاه
والد جو نالو؛ سيد حاجن شاه
ڄمڻ جي تاريخ؛ 16 جنوري 1930ع
ڄمڻ جو هنڌ؛ ڳوٺ غلام چانڊيو ضلعه دادو
پهرين نوڪري؛ تپيداري ( تنهنکانپوء استادي جو پيشو اختيار ڪيائين)
شاعري جي شروعات؛ 1946ع
نوٽ استاد کي مشهور شاعر عبدالله اثر جي صحبت متاثر ڪيوتنهن کانپوء سندس شاعري رنگ ڪڍڻ لڳي..
استاد جا تخلص؛ آسي، دردي، ۽آخر ۾ پوء استاد بڻيو.
تعليم؛ سنڌي فائينل سان گڏ عالم فاضل واريو ڊگريون پڻ حاصل ڪيون( بقول حافظ خليل ته استاد کي فارسي تي پڻ سٺو عبور هو. ۽ ڪڏهن ڪڏهن مون کان حافظ شيرازي ۽ شيخ سعدي جي شاعري ٻڌندا هئا.۽ جهومندا هئا.
نوڪري؛ استاد ڪڪڙ شهر ۽ پوء دادو ڊگري ڪاليج ۽ لاڙڪاڻه ڪاليج ۾ نوڪري جا فرائض انجام ڏنا........
موسيق؛ استاد شاعر سان گڏ هڪ وڏا موسيقار پڻ هئا ۽ پنهنجي ڪيترين ئي ڪلامن جون ڌنون پڻ تيار ڪيائون، .
بقول منظور سخيراڻي ته استاد بخاري ڪيترين ڪلامن جي ڌن تيار ڪري ۽ پوء ان ڌن کي ڳائي ٻڌائيندا هئا ته هي ڌن هئين ڳائجهي. وغيره وغيره
استاد بخاري جا ڪتاب؛
وفات: استاد بخاري کي سنڌ سان ٿيندڙ ناانصافين جي فڪر اچي وڪوڙيو ۽ انهن سوچن آخرڪار ڪينسر جهڙي موزي مرض کي جنم ڏنو،(ڪينسر تنهنجي ڪرت گر رهي اهيا ساڳي، ته نه بچندي ممتاز باقي خلقت هي خدا جي۔ ۽ 9 آڪٽوبر 1992 ۾ بخاري صاحب ڪراچي جي جناح اسپتال ۾ اسان کان هميشه هميشه لاء وڇڙي ويو۔( تنهنجو منهنجو ناتو رشتو شايد موت ڇني )
www.sindhsalamat.com
استاد بخاري
هونئن ته مِٽيءَ جي چپٽي آهيان،
جيئي سنڌ ته ڌرتي آهيان.
خاڪي، نوري، فاني، باقي،
سچ پچ ساٿي سڀڪي آهيان.
عربي، عجمي آهيان ئي پر،
روسي، هندي، چيني آهيان.
سڀ کان اڳ ۾ انسان اڳ تي،
سنڌي ـــــــ سنڌي، سنڌي آهيان.
بوڙئي جھڙي منهنجي هستي،
سنڌو واري مستي آهيان.
سانگين سان گڏ سالگرهه مان،
وڇڙي ويس ته پوءِ ورسي آهيان.
تاريخ آهيان قوم قويءَ جي،
نه ته مرقد جي تختي آهيان.
ڏيڍ ڏنگايون ڏاري ڄاڻان،
مظلومن جو مددي آهيان.
مِهر ته مکڙي ماڪ ـــ ڦڙا مان،
قَهر ته ڪرندڙ بجلي آهيان.
جوت رتيءَ تي پريت پتنگو،
سنگ سڳندي، رنگي آهيان.
عشق ۽ عقل حقيقي ساٿي،
سونهن سچيءَ جو سنگتي آهيان.
آجو پيار ملي پوءِ پيارا،
سولو ويندو سرچي آهيان.
آزادي استاد تنواريان،
ماڻهن جي مان مرضي آهيان.
جيئي سنڌ ته ڌرتي آهيان.
خاڪي، نوري، فاني، باقي،
سچ پچ ساٿي سڀڪي آهيان.
عربي، عجمي آهيان ئي پر،
روسي، هندي، چيني آهيان.
سڀ کان اڳ ۾ انسان اڳ تي،
سنڌي ـــــــ سنڌي، سنڌي آهيان.
بوڙئي جھڙي منهنجي هستي،
سنڌو واري مستي آهيان.
سانگين سان گڏ سالگرهه مان،
وڇڙي ويس ته پوءِ ورسي آهيان.
تاريخ آهيان قوم قويءَ جي،
نه ته مرقد جي تختي آهيان.
ڏيڍ ڏنگايون ڏاري ڄاڻان،
مظلومن جو مددي آهيان.
مِهر ته مکڙي ماڪ ـــ ڦڙا مان،
قَهر ته ڪرندڙ بجلي آهيان.
جوت رتيءَ تي پريت پتنگو،
سنگ سڳندي، رنگي آهيان.
عشق ۽ عقل حقيقي ساٿي،
سونهن سچيءَ جو سنگتي آهيان.
آجو پيار ملي پوءِ پيارا،
سولو ويندو سرچي آهيان.
آزادي استاد تنواريان،
ماڻهن جي مان مرضي آهيان.
استاد بخاري
مڃان ٿو ديس دل کي، نئين ،سگهي رت جي ضرورت آ،
مگر رت کي وري ڀاڄي، ڳڀي، ڀت جي ضرورت آ.
لُٽاشو، ميروڙو سنڌوءَ جو پاڻي پيا اسانکي ڏيو،
اسان ڪاٿي پڪاريو آ ته شربت جي ضرورت آ.
ڀڄي پئي چيلهه پر ماريءَ جي پر چوٽي چٿي ناهي،
اڃا هن نانگ کي لَت جي مٿان لت جي ضرورت آهي.
الائي ڪيتري ڪوشش کپي هڪ قوم ٺاهڻ لاءِ،
جڏهن هڪ نظم جوڙڻ لئي به محنت جي ضرورت آ.
قسم حق پاڪ جو، ان کان وڏو ٻيو ڪُفر ئي ڪونهي،
اُتي انصاف چئجي، جاٿي لعنت جي ضرورت آ.
غلامي ، غير، غم ڇاجا، غريبي، عرض ڪجهه ناهن،
فقط هر عين ۾ هڪ غين غيرت جي ضرورت آهي.
پُڇن ٿا: ” سنڌ ۽ سنڌين جي ڇو تسبيح پيو سورين؟“
چيم: هاڻي پڇاڙي آ، عبادت جي ضرورت آ.“
”بخاري“ سنڌ، سنڌي ۽ سدا سنڌوندي دائم!
نه ڪوثر جي، نه حُورن جي ، نه جنت جي ضرورت آ
مگر رت کي وري ڀاڄي، ڳڀي، ڀت جي ضرورت آ.
لُٽاشو، ميروڙو سنڌوءَ جو پاڻي پيا اسانکي ڏيو،
اسان ڪاٿي پڪاريو آ ته شربت جي ضرورت آ.
ڀڄي پئي چيلهه پر ماريءَ جي پر چوٽي چٿي ناهي،
اڃا هن نانگ کي لَت جي مٿان لت جي ضرورت آهي.
الائي ڪيتري ڪوشش کپي هڪ قوم ٺاهڻ لاءِ،
جڏهن هڪ نظم جوڙڻ لئي به محنت جي ضرورت آ.
قسم حق پاڪ جو، ان کان وڏو ٻيو ڪُفر ئي ڪونهي،
اُتي انصاف چئجي، جاٿي لعنت جي ضرورت آ.
غلامي ، غير، غم ڇاجا، غريبي، عرض ڪجهه ناهن،
فقط هر عين ۾ هڪ غين غيرت جي ضرورت آهي.
پُڇن ٿا: ” سنڌ ۽ سنڌين جي ڇو تسبيح پيو سورين؟“
چيم: هاڻي پڇاڙي آ، عبادت جي ضرورت آ.“
”بخاري“ سنڌ، سنڌي ۽ سدا سنڌوندي دائم!
نه ڪوثر جي، نه حُورن جي ، نه جنت جي ضرورت آ
Thursday, June 17, 2010
SINDH BOy
سهنــــدو ڪيـــر ميـــار، او يـار!
سنڌڙيءَ کي سر ڪير نه ڏيندو!
جهول جهلي جنهن وقت ڀٽائيءَ،
ڪرندا ڪنـــڌ هـــزار، او يـــــار،
سنڌڙيءَ کي سر ڪير نه ڏيندو!
نيــــٺ وڍينـــدڙ وڍجــــي وينــــدا،
ڪٽبــــي نيــــٺ ڪٽـار، او يار!
سنڌڙيءَ کي سر ڪير نه ڏيندو!
نيٺ ته ڊهندي، ڪيسين رهندي،
دوکـــــي جــــــي ديـــــوار، او يــــــار!
سنڌڙيءَ کي ســـر ڪير نه ڏيندو!
گهڙا کڻي گهڙنديون، سَوَ سهڻيون،
مرنــــــدا سَـــــوَ ميهـــــار، او يــــــار!
سنڌڙيءَ کـــي سر ڪير نه ڏيندو!
سر جي سين هڻـــي ڏس چـــارڻ،
ٻيـــجــــل ٿـــــي ٻيهــــار، او يــــار!
سنڌڙيءَ کي سر ڪير نه ڏيندو!
مڪمل تحرير ۽ تبصره>>
سنڌڙيءَ کي سر ڪير نه ڏيندو!
جهول جهلي جنهن وقت ڀٽائيءَ،
ڪرندا ڪنـــڌ هـــزار، او يـــــار،
سنڌڙيءَ کي سر ڪير نه ڏيندو!
نيــــٺ وڍينـــدڙ وڍجــــي وينــــدا،
ڪٽبــــي نيــــٺ ڪٽـار، او يار!
سنڌڙيءَ کي سر ڪير نه ڏيندو!
نيٺ ته ڊهندي، ڪيسين رهندي،
دوکـــــي جــــــي ديـــــوار، او يــــــار!
سنڌڙيءَ کي ســـر ڪير نه ڏيندو!
گهڙا کڻي گهڙنديون، سَوَ سهڻيون،
مرنــــــدا سَـــــوَ ميهـــــار، او يــــــار!
سنڌڙيءَ کـــي سر ڪير نه ڏيندو!
سر جي سين هڻـــي ڏس چـــارڻ،
ٻيـــجــــل ٿـــــي ٻيهــــار، او يــــار!
سنڌڙيءَ کي سر ڪير نه ڏيندو!
شيخ اياز
بـــي مــوت مُــئــا ، تـو لاءِ ڪُــٺـــا انـســان هــزاريــن مــان نــه رڳـــو،
هـــــن دنـيـا ۾ اي ديــس ! هُـيـا نــادان هــزاريــن مــان نــه رڳــو.
جــي راهــهِ اجــل ڪــنــهــن ورتـــي آ ، هــن ڀـــونءِ ڪئي ٻي ڀرتي آ،
هيءَ ڌرتــي تو کــي پرتي آ ، مـهــمــان هــزاريــن مــان نـــه رڳـــو.
اک ســاري رات نـــه جھــپـڪي آ ، ۽ شبنم شبنم ٽَپڪــي آ،
جي باک گُهري ٿي بُک ، ته اي زنــدان ! هــــزاريـــن مـــان نـــه رڳــــو.
ٿـــو ســــاري ڪـــو بــه نــه سُــــڃ ـــــ مُـئا، هُو رُڃ ــــــ مُئا جي اُڃ ــ مُئا
ڇا پاپِي پَـر کــي پُــڃ ــــــــ مُــئــا ، ارمــــان هـــزاريــن مــان نــه رڳـــو .
ڇو چنڊ اسان کي رات ٺري ، ڏي چــانـــڊوڪــيءَ جــــو زهـــر ڀَــــري؟
آ ڪـــيڏو پـــويــــون پَـــهر پـــري ! حــيــران هـــزاريــن مــــان نــه رڳـــو.
تون چئه نه ڪُڇان، تُون چئه نه لُڇان، پر تونکان هڪڙي ڳالهه پڇان؟
تُون ڪنهن ڪنهن کي خاموش ڪندين، اعلان هزارين مان نه رڳو.
هـــــي دٗؤر ” ايــاز “ گُــذرڻــو آ ، ۽ پــنــهـــنـــجــو وارو ورڻـــــو آ،
ڪــــــــو ٻـــارڻُ ته ٻرڻو آ ، امڪــــــان هزارين مــان نــه رڳـــو.